sər

<fars.> klas.

1. is. Baş. <Qurbani:> Sərim sadağadı, üzüm payəndaz; Candan qeyri yoxdur bir matah məndə. «Qurbani». Ələsgərin ağlın aldın sərindən; Saf gövhərsən, sərraf seçib dərindən. A. Ə..

2. sif. Ən yaxşı, əla, baş. <Nəbi:> Boz at, səni sər tövlədə bağlaram; Qabağına yağlı quyruq doğraram. «Qaçaq Nəbi».